De beelden van een angstig en wanhopig kijkende Henny Vrienten zijn iconisch

Ik was 9 jaar oud toen Doe Maar haar hoogtijdagen beleefde. Ik was fan, want iedereen was fan. Bij oma Donks pluisde ik iedere zondag de tijdschriften uit, op zoek naar artikelen over Doe Maar. Dat die artikelen nergens over gingen en nog minder dan de halve waarheid vertelden, boeide me toen niet.

De krachtige proza van de Kecks

Bij het doorbladeren van oude agenda’s, viel het me op hoe vaak we met de vrienden vroeger naar optredens van de Tröckener Kecks gingen. Soms in volle zalen, vaak in halfvolle jeugdhonken en bij uitzondering in een bijna leeg café. Ik heb de concerten niet geteld: zullen er enkele tientallen zijn. Niet één keer viel een Kecks-concert tegen, niet één keer…

De soundtrack van het leven door Klein Orkest

Natuurlijk zou het voor de hand liggen om mijn muzikale liefde voor Doe Maar te delen: de band die als rode draad door mijn 46-jarige leven loopt. Of anders tenminste de band Queen op een voetstuk te plaatsen; ik werd immers sinds ik in 1989 The Miracle op CD kocht (de eerste in een collectie CD’s die zou uitgroeien tot zo’n 1400 stuks) door broer en vrienden gekscherend ‘Mr. Queen’ genoemd. Maar nee: dit wordt een betoog ten gunste van Klein Orkest, de Haagse band die voor iedere gebeurtenis in het leven een soundtrack heeft geschreven, en dat op slechts drie studio-albums.

George Kooymans: sommige helden verdienen het eeuwige leven

“Nee toch…? Shit!”. Mijn eerste reactie toen ik vrijdagochtend vroeg het bericht doorgestuurd kreeg dat Golden Earring gitarist en zanger George Kooymans door een ernstige ziekte moest stoppen met spelen. Al snel werd duidelijk dat het om ALS ging en dat daarmee de kans op ‘hopelijk valt het mee’ verkeken was.